BEETSTERZWAAG – Appartementencomplex De Wilgenhof in Beetsterzwaag telt maar een lift en die doet het al sinds 29 juli niet meer. De reparatie laat nog weken op zich wachten, hoorden de oudere bewoners. Wie de trap niet aankan, heeft pech. „Dit kin dochs sa net?”
Anneke Bok uit Nij Beets heeft net boodschappen gedaan voor haar vader (87) en zijn vriendin. Het breekbare paar zit onder een parasol op het balkon op de eerste verdieping. Voorlopig blijven ze boven. Niet omdat ze dat willen, maar omdat het niet anders kan.
Normaal gesproken gaan de tachtigers twee keer per week naar de dagopvang, zegt Bok. ,,Dêr ite se dan even.’’ Maar de lift doet het al zeven dagen niet en nu zitten ze min of meer gevangen.
Als Anneke Bok hoort dat buren hebben aangeboden om het stel geregeld naar beneden en weer omhoog te sjouwen, schudt ze haar hoofd. Geen sprake van. Stel je voor dat ze vallen. Met een gepijnigde blik: „Dit kin dochs sa net?”
Zuurstofapparaat
Op 29 juli ontdekte een liftmonteur tijdens een controle dat de tractiebanden van de lift „dusdanig beschadigd zijn” dat het ding buiten werking moest worden gesteld. Er is een spoedofferte aangevraagd, meldden drie bewoners in een brief namens de vereniging van eigenaren. Uit het epistel: „Het is nu wachten op een bericht hoe lang een en ander duurt.” Ze waarschuwen ook alvast dat er weken overheen kunnen gaan.
„De situatie in Gaza is erger”, relativeert Wout van Hall die op de derde en bovenste verdieping van het pand woont. Maar zijn vrouw Inge heeft COPD en kan niet te voet naar beneden, „en al helemaal niet naar boven.”
Op iedere verdieping staat een stoel waarop stoutmoedige traplopers even kunnen uitrusten, maar Inge van Hall durft het niet aan. „Ook niet met een zuurstofapparaat.”
Rapunzel
De hijsbanden van de lift zijn niet meer volledig belastbaar, begreep ze, maar wat is ‘volledig belastbaar’? Toen ze wilde proberen of ze misschien in haar eentje de lift in kon, merkte ze dat het ding voor alle zekerheid van de stroom was afgehaald. Ineens zit ze in een onneembare vesting.
„Ik mis de Open Stal-expositie, we zouden naar het museum in Assen, ik heb sinds twee weken een nieuwe fiets die ik nu niet kan gebruiken, en ik zou naar de tandarts”, zegt ze. Ze wil verdorie normaal leven en niet wekenlang als Rapunzel hoog boven de grond vastzitten.
Op de televisie in de woonkamer strijden de skûtsjes bij De Veenhoop om de eer. Vorig jaar nog, zegt Inge van Hall, zat ze ter plekke, heerlijk met haar voeten in het water, naar de skûtsje-strijd te kijken. De situatie in Gaza is inderdaad veel en veel erger, „maar ik zit hier wel opgesloten”.
Tree voor tree
Op de eerste verdieping woont Tineke de Vries met labradoodle Max. De uit de kluiten gewassen hond is geopereerd aan heupdysplasie en mag niet afdalen of klimmen, maar hij moet er toch uit. Daarom heeft ze hem nu, tegen de voorschriften in, samen met haar buurman Max Mackenzie leren traplopen. „Tree voor tree, met een sjaal om zijn onderlijf. Het is en blijft heel slecht voor hem”, weet ze. „En het verkort zijn leven.” Maar wat moet ze anders?
Yme Postma, op de eerste verdieping, is een van de schrijvers van de ‘liftbrief’. Alles wordt op alles gezet om de lift weer te laten lopen, stelt hij. Maar enkele bestuurders van de Vereniging van Eigenaren, die handtekeningen onder de reparatie-afspraken moeten zetten, zijn op vakantie. En er zijn gecompliceerde onderdelen nodig die niet een-twee-drie te krijgen zijn.
Mogelijk komt er een tijdelijke traplift, meldt hij. En ondertussen wil iedereen in het gebouw echt iedereen helpen. Hij wil de buren samen met andere sterke mannen dus wel tillen, maar hij weet nog niet dat Anne Bok daar niks van moet hebben.
Niet uniek
Overigens is het liftprobleem in Beetsterzwaag niet uniek. RTV Oost meldde een paar dagen geleden dat zes rolstoel-gebonden appartementenbewoners in Zwolle aan huis gekluisterd zaten door een defecte lift. Omroep Brabant wijdde in mei dit jaar zendtijd aan dertien senioren die tien dagen boven moesten blijven en eerder was er ook lift-ellende in Bladel, Geldrop, Veldhoven, Breda en in drie flatgebouwen in Tilburg.
Soms moeten onderdelen nu eenmaal van ver komen, zegt liftmonteur Gerard Boorsma van Pro Liftservice uit Hurdegaryp die overigens niet bij de liftellende in De Wilgenhof betrokken is. En soms ook wordt er beknibbeld op onderhoud. Dan worden drukbezette liften, die eigenlijk zes keer per jaar gecontroleerd moeten worden, bijvoorbeeld vier keer jaar bekeken.
Dat hoeft trouwens helemaal niet het geval te zijn in Beetsterzwaag, zegt hij. Maar onhandig is wel dat er maar een lift is. „Dat komt heel vaak voor. Veel architecten van gebouwen denken dat een liftschacht genoeg is. Ook omdat een lift duur in aanschaf is.”
In Beetsterzwaag zien ze nu wat daarvan kan komen. In de Vereniging van Eigenaren zijn woningbouwcorporatie Elkien, die 22 huurappartementen in het gebouw bezit, samen met de bezitters van de tien koopappartementen bovenin het pand verantwoordelijk voor het liftonderhoud. En die constructie zorgt mogelijk voor vertraging, zegt een Elkien-zegsvrouw. „We zoeken het uit. Maar ik heb drie collega’s aan de lijn gehad en die zeiden allemaal: ‘De Wilgenhof? De Wilgenhof? Wat speelt er dan in De Wilgenhof?’”
<LC.06.08.2024>
